آدما ی کوکی

مثل هو روز از خواب بیدار شدم و نگاهی‌ به ساعت روی میز تهریرم انداختم. یه لیوان شیر و چند تا تخم مرغ صبحانه هر روزم بود. بند کفشمو بستم و در خونه رو باز کردم. هوا ی سرد پوست صورتم سوزوند. ماهیچه‌های صورتم به خودشون پیچیدن. در خو رو قفل کردم و به سمت دانشگاه به راه افتادم در حالیکه مثل هر روز اولین سیگار اون روز روشن شده بود. به سرعت خودمو پشت یکی‌ از کمپیوتر‌ای کتاب خو رسوندم. با صورت زیادی سیگن این می‌کنم و ناگهان همه دنیا رو سرم خراب میشه. مگه چند تا کلمه تایپ شده که از کیلمترها دورتر میاد و هزار باز توسط سیمها و کابل‌های بی‌ احساس دستمالی میشه چه مفهومی می‌تونه داشته باشه. خیلی‌ ساده ازش گذاشتی‌ و نفهمیدی...بدنم شل می‌شه و دستم شروع به لرزیدن میکنه. چطوری می‌شه به این آدما ی کوکی حالی‌ کرد؟؟؟

27 Feb, 2005

مادر!

اوولشو خوب یادم میاد. شاید باورت نشه. ولی‌ خوب یادمه. وقتی‌ توئ بغل دست زنا ی همسایه دست به دست میچرخیدم و خوشامدا ی اونا رو به دنیا ی جدید در قالب کلمت گنگی میشنیدم. یادم اومد که یکی‌ از اونا سعی‌ کرد منو بخندنه. ولی‌ من ترسیدم. چون تو دنیا ی اونا غریب بودم. چون زبون اونا رو نمی‌فهمیدم. وقتی‌ صدا ی گریم بلند شد منو دست به دست چرخندم تا به یه آغوش گرم رسیدم. اون آغوش گرم مادرم بود که چند روز پیش یا شایدم چند ماه قبل منو به این دنیا ی عجیب قریب آورده بود. . اونجا بود که آروم گرفتم. بعدش ۱ تصویر یادمه که داشتم اب گلها ی باغچه همسایمون نگاه می‌کردم. وقتی‌ به گلها نگاه می‌کردم اثری از طوری سیمی در نبود و وقتی‌ سعی‌ می‌کردم که طور سیمی رو ببینم گلها ی باغچه همسایه ناپدید میشدن. گلها تبدیل به یه تصویر محو میشدن که پشت طوری سیمی قرار داشت. وقتی‌ بزگتر شدم رفتم مدرسه. اونجا هم چیز قابل لمسی ندیدم. یه طوری سیمی بود که گلها ی باغچه همسایه از پشتشون معلوم بود ولی‌ محو. وقتی‌ چند تا دوست پیدا کردم رفتم بقلشن. یکی‌ از اونا سعی‌ کرد منو بخندونه! ولی‌ من میترسیدم. اونا هم دست به دست منو قوشه یه اتاق قرار دادن. دیگه آغوشی وجود نداشت. پشت در نشستم و به طوری سیمی خیره شدم. یه بر دیگه سعی‌ کردم که گلها ی باغچه همسایه رو ببینمولی دیگه باغچه ی نبود ... آغوشی نبود. من تنها بودم.

به یاد فرید!

ای حلزون ! از کوه فوجی بالا برو.....اما آروم آروم........فهمیدی حلزون؟

بهترین کادو ی تولد

یه نقاشی به من هدیه داد از خودش. ممد حسینی میگم دیگه. چند تا نقاشی بود. تو یکیش نوشته بود. "امیدوارم همیشه با باد باشی‌،پویا و رها، بی‌ سرزمین و بی‌ مرز، رو به جلو و خوشبخت."

ممد جان، خرتیم به مولا...

شهروند درجه دو

بالاخره اون لحظه لعنتی فرا رسید. لحظه‌ای که دو سال تمام به شکلهأی مختلف در قاموس کابوس به سراغم میومد. شاید به خاطر همین زمینه کا بوسی بود که لحظهای که با افسری که پسپرتمو چک میکرد صحبت می‌کردم همه وجودم پر از خشم و استرس شد. عبور از یک در و ورود مجدد به خارج! خارجی‌ که انتخاب نهائ نبود ولی‌ همیشه به عنوانه یه نقطه نجات بخش حیاتی جلوه میکرد. اولین بار بود که موقعه خارج شدن از خارج و وارد شدن به یه خارج دیگه ، بعد از اینکه همه مسافرا از در عبور کردن، این من بودم که منتظر اون افسر اطلاعاتی برای جواب دادن به سوالاتش بودم. حس اشنائ بود! دانشجو ی درجه دو ه دانشگاه، دانشجو ی درجه یک خوابگاه و حالا یه تجربه جدید......شهروند درجه دو جهانی‌!!

Richard Wright

I don't want to make you guys sad. But this is a day to remember and to be reminded of the eternity of beauty. They are going to be gone one after each other. Nevertheless I have no doubt that they won't be forgotten.

P.S. Today was a "very" sad day.

18 تیر

سلام!
9 ساله شدی. کلاس سوم باید باشی. زیاد نمونده که بزرگ بشی و بری دانشگاه. منتظریم.

استاد عبدالرحيم جعفری

"همچنان در دالان مسجد شاه هستم، درآمدم مختصر است، بساطم محقر است، اما مرارت های دلم بزرگند‌‍؛ بيشتر اين مرارتها با خود نفرت می آورند، مثل هر مرارتی، و همين نفرت مرا برمی انگيزاند و به مقابله تشويق می کند؛ اين کشش و کوشش به نوعی " مبارزه " شبيه است؛ بايد بمانم، بايد خودم را سرپا نگه دارم، نبايد بيفتم، بايد موفق شوم.هر روز و هرساعت نفرت می اندوزم و از اين نفرت نيرو می سازم، نفرت به موتور زندگی من بدل شده است..."

با یا بدون تو!

اگه الان بدون تو خوشحال نیستم با حضور توالان درکنارم هم خوشحال نمی شدم.

God is watching you

I don’t know why I have this urge to talk about myself all the time. Maybe that is one of the reasons for writing in this web log. This is where I sleep. The ray of sun wakes me up every morning. The door on the left right next to the pillow opens to the toilet which I talked about earlier. When I have guests, it becomes hard to fart firmly in the toilet. Someone whom I love the most brought that bouquet of flowers to me the other day. The bouquet is not fresh anymore but yet gorgeous. The wind chime on the top of my bed has been given to me by somebody who hates me now and is never going to even like me again. There is a plant also on the top. I am trying so hard to keep it alive. I want to keep something alive when it is already dead. That’s it. That’s how I have been living for the past 8 years and I loved it.

Where I work...

These are pictures of where I work. It often happened that I saw an old woman passing by the end of the corridor. I became carious and tried to walk into a place which was just a few steps away from where I would usually go but it had such a different atmosphere. I was really shocked. I took these two pictures with my cell phone.

Need for Speed

I am driving to my first job in the first car I bought in my life. Radio is playing something that sounds familiar, Jim Morrison. What an intellectual person I am. I recognized it!! Radio is speaking so happily pushing me to drive faster to work. I accelerate for no reason and get firmer drags of my cigarette. What a “deep” person I am. I had my tank half full to save some money for later. Maybe some booze or for a purpose I don’t really know. The nostalgia comes back to me. Isn’t it what I have been playing… yeah that’s right …need for speed. But this time for real.

ده سال گذشت

خبر تایید لایحه بودجه کل کشور تو مجلس رو می خوندم. یهو فکر کردم وب سایت اشتباه و دارم می خونم. چرا؟ به خاطر 1387 که من تصور کردم 1378 هست. چقدر زود گذشت سال اول دانشگاه.

Billiard

He plays really well. He has already knocked me and three other guys down. He is wearing the type of hat that the detective in Pink Panter used to wear, with tight T-shirt stick to his thin muscular body. I am marching around the table and gazing at colorful balls on the table. I look at the table as if I was looking at the centre of the world, like sun, and I was like this planet earth spinning around it.



“I will win you next time damn it“ I whispered. Their game is over. I put my thumb and pointing finger in my tiny jeans pocket and pull out three coins I had saved for this special time. I sit on my knees to put the coins in their slut. I slide the coins in biting my lower lips and slide it out swinging my arms backward. I hear the balls are rolling out the table. I march to the other corner of the table where I grab the balls, three in each hand, and put them in a black triangle. While arranging the ball in the triangle, I watch the guy putting chalk on the tip of his stick having this annoying smile on his face.



He starts breaking. He does it so hard so the balls try to jump off the table. He is so fucking hard on them. But, I am not. I have learnt to be soft and elegant to them, like being with women. In the first shot, I put 5 balls in. Like always happens, I start being panic at the moment of victory. I screwed up the sixth ball. Now it is his fucking turn. He screwed up on the third one. It was my turn. I softly rolled a ball along the length of the table, kissing one of my balls, blinding all his shots. He screwed up again. It is my turn again. I put them all in. It is the black ones turn. It is situated right next to a hole with the white ball few inches away from it. It couldn’t be easier than that. I screw it. I lost the victory I had. Why?

Toilet

We were both lying in bed naked and had our arms wrapped around each others back staring at each other’s eyes with love and passion. “Promise me something” she said. All of a sudden a pouring rain of thoughts flooded my mind. What is she asking about? Is she going to ask me not to ever leave her? It scares me a little. But when I think more I realize that I love her like I have never loved anybody else. I also realize that she is just perfect and I do not see any thing wrong with being with her. She is just what I have been dreaming for. She is the only person who gives meaning to my life. I start calming down and becoming more eager to hear her request which I had already guessed. “what is that?” I said. “Promise me that you go to toilet and wash yourself and come back quickly cause I cannot wait no longer than two minutes” she said. I am confused.


That’s why men live in Mars and women live in Venus. I hope they use the same toilet at least.

Shrink

Being all excited about your sensual life does not really help. It makes you go up and down everyday. It makes you feel so unstable and frightened that you do not feel like doing any thing but to commit a suicide.

I went to see "Adam" my older brother. I want to start thinking about my life and about the goal I am pursuing. I have never had that and it seems embarrassing. I am already old enough and I never thought of that. That is why I have to hang upon all these sensual stimuli and become extremely unstable in my life.

I went to see Adam. You know what he told me. I didn’t know how I was feeling. I didn’t know anything about myself. It was funny. The first question he asked me: “Are you frightened?” I took a glance at myself and all I saw was fear.

Why I am so scared. Why? I am so afraid of people around. I am literally a paranoid person having this entire negative attitude towards people around. Why? Why do I have this fearful mind-set? I am not motivated and I don’t see any point in struggling.

I should see a therapist. I need minor behavioral modification.

After seeing the therapist,
I need to stop beating myself. I shouldn’t be so hard on my self. Let it go man! Fuck it

خدمت به خلق

تا رقتی که منو یا پسر عموی رییس قبیله رو رد صلاحیت نکردن هیچ ایرادی به قانون صلاحیت کاندیداها یا قصد و غرض قانونگذاران وارد نیست. ولی به محض اینکه پای من یا پسر عموی نازنینم واسه بالارفتن از پله " خدمت به مردم" گیر کرد می خوام سر به تن شورای تایید صلاحیت نباشه. تازه این مثل معروف رو هم فراموش می کنم که پسر نوح با بدان بنشست خاندان نبوتش گم شد.

کارخونه قند از توی ماهواره

View Larger Map

No comment. You can walk around, zoom in and out and enjoy the Sugar Factory’s spirit.

Where you spend most of your time.

View Larger Map

One of the most fun parts of a day is to play with satellite view in Google map. It is fun to find spots that are not assigned with a “North American” postal code. In order to find such spots, you have to start from a main city that is easy to find on Google map and then travel across roads and highways to get to where you want to be. That’s what I did to have a top view of where you spend most of your time. I am going to share it with you and "you". You can easily drive around and have tons of fun.

Boys, Girls, and Adults

Boys are more into actions. Girls are more into observing actions. Throughout their lives, they approach each other. At the point where they meet, they start sharing what they have experienced before. And sadly, they keep the same level of observation and action for the rest of their lives.

Trying to Hide

زندگي و تناقض

خوبي و بدي
تاريکي و روشني
ترديد و اطمينان
چپ و راست
تلاقي و توازن
گرمي و سردي
آسماني و زميني
انساني و جمادي
...


Picture was taken by G.M.S.

Real or Imaginary

بابا بزرگ

بابابزرگ هم رفت. ديگه بعد از رفتن به اون خونه قديمي با عطر مخصوص خودش، اثري از حضور آرومش گوشه اتاق نيست. ديگه هيچ بابابزرگي توس زندگي من نيست. مثل يك درخت كه مرگش با از دست دادن برگها و ميوه‌ها و شاخه‌ها شروع ميشه و در نهايت به خود درخت ختم ميشه. بابابزرگ شايد يكي از ميوه‌هاي رسيده زندگي من بود و براي پدرم حتما يكي از شاخه‌هاي پرميوه. از دست داددن بابابزرگ منو به شمت گذشته هل ميده. گذشته خيلي دور كه روي ترك يه موتور گازي و بوي بنزين شروع شد. زير گرماي داغ تابستوناي سمنان و هواي خنك و تازه‌ي باغ بابابزرگ پر از گوجه سبزها و آلوچه‌هاي ترش.
خيلي جالبه كه هيچ خاطزه بدي از اون توي ذهنم ندارم. نميتونم تصور كنم كه موقع مرگ چه حسي داشت. وقتي يادم مياد كه توي سن 70 سالگي چطوري بعد از 40 سال سيگار رو از ترس مردن ترك كرد، ميتونم حدس بزنم كه توي لحظه رفتن چه حالتي داشت.
براي پدر ولي قضيه حتما كاملا متفاوته و سخت تر ولي خب هيچ وقت بين ما مجال صحبت در مورد اين مسائل نبوده.
دو هفته بعد از مرگ بابابزرگ خواب عجيبي ديدم. خواب ديدم كه دارم تقلا ميكنم كه پيكرِ بيجونِ پدربزرگ رو مثل يك عروسك كه در تمام جهات خم ميشه سرِپا نگه دارم. ميخواستم از مرگ نجاتش بدم ولي كاري از دستم برنميومد. اون چشاشو بسته بود و در نهايت در جهتي كه من حواسم نبود به زمين افتاد.

يادش جاويدان

8 سپتامبر 2007

بي خانمان

امروز صبح ساعت 6:30 صبح رسيدم خونه. گردنم به شدت درد ميكرد و در تمام مدت راه توي اتوبوس داشتم از سرما به خودم ميلرزيدم. صبح وسوسه شدم كه با تاكسي به خونه برگردم. بعد از كلي كلنجار رفتن با خودم، اسكناس 10 دلاري رو توي جيبم گذاشتمو به طرف ايستگاه اتوبوس راه افتادم. به محض رسيدن به خونه يه آبجوش درست كردم تا بدنم گرم بشه. با همون لباس رفتم زير پتو و توي كسري از ثانيه خوابيدم. بيدار شدم و غذا خوردمو خونه رو كمي مرتب كردم. به اتفاقاتي كه توي دو روزِ پيش افتاده بود فكر كردم. از خودم بدم اومد و از همه تواناييهام. از اينكه اجازه داده بودم هركاري كه دلشون ميخواد با من بكنن. با خودم فكر كردم كه چطوري توي كسري از ثانيه از يك معشوقه كامل به يك تيكه ان (گه) تبديل ميشم و دوباره با تقلاها و توجيه‌هاي خودم از اون ان يك معشوقه ميسازم. پريشب اونقدر ان شدم كه حتي لياقت ِ خوابيدن زيرِ يك سقف رو نداشتم و بايد حدود 10 ساعت شب هنگام توي خيابونا پرسه بزنم.
سعي ميكنم كه خودمو جاي اون بذارم و جاي اون فكر كنم. هيچ وقت به مخيلم نميرسيد حتي با يك دوست معمولي اين كارو بكنم. چند روز ديگه اين يارو پسره صالح داره مياد كه من اصلا نميدونم كه كيه و چكاره‌ست. احتمالا ميرم دنبالش فرودگاه و احتمال داره يك هفته خونه‌م بمونه. نميذارم توي خيابونا پرسه بزنه. ميدونم چه حسي داره.

پتک

ميخوام بنويسم. سفر امروز شروع شد. تازه بعد از مدّتها متوجّه شدم که تا به حال سرعت واقعي سفری نديده بودم. در حال حرکت به مقصد ِ گنگی بودم و وحشتی ناشی از ندونستن وجودمو گرفته بود. آره! هيچ وقت توی عمرم سفر نکرده بودم.
اين اوّلين سفری بود که شونه هامو به لرزه انداخته بود. ماهيت واقعي سفر چيه؟ اجزای تشکيل دهنده سفر چيه؟ حرکت. حرکت در لابلای نادانسته ها. نادانسته هايی که بعضا خوش يمن يا بد يمن هستن. بعد از حرکت اتوبوس و دست و پنجه نرم کردن با ترس به خودم اومدم. احساس کردم با ترس خودم به توافق رسيدم برای حرکت به جلو. راست ميگن که از هرچی ميترسی خودتو بنداز توش.
الان توی محوّطه دانشگاه تورنتو نشستم سا عت 4.5 صبح 15 ام جولای هست. باد خنکی ميوزه و صدای شادی برگای درختا و بوته ها رو به گوشم ميرسونه.
آروم ميشم.
به فردا فکر ميکنم و به تصميمی که بايد بگيرم. و اينکه اين تصميم چطوری ميتونه مسير زندگی منو کاملا عوض کنه. به خودم فکر ميکنم. چيزی که تصميم گيری رو برای من مشکل ميکنه عدم اطمينان به خودمه. به عملکردم. به تصميمم. زندگی خيلی پيچيده تر از اون به نظر مياد که بتونم تصميمی با يك دورنمای روشن داشته باشم.
بعضی وقتا فِک ميکنم يه چيزی مثله پتک حتماً بايد بخوره تو سرم در حالی که صرفاً ديدن پتک نميتونه حضور درد رو برام تداعي کنه.

سر و ته

2جای بدنم خيلی درد ميکنه. سرمو کونم. سرم چون اونقدر ما رو بردن بالا و حلوا حلوا کردن و سرمو زدن به سقف ِ آسمون ِ هفتم. کونم چون همچين توی کسری از ثانيه زيرمو خالی کردن و ريدن بهم که با کون خوردم زمين.

آقاجان ! ملّت! من نه آسمونيم نه زير زمينی. من آدممو دوست دارم روي دوتا پاهام راه برم. همين!

خسرو

Knot

This is the last night in Beijing. I can not believe that after 2 years and a half, being away from home and people, I have to pass over all these stupid barriers. Next destination will be Kualalumpour and then I will get a chance to bind a far past to an obscure future in Iran.

These last few days have been so strange. Full of relevant and matted dreams. This return is strange. As strange as my return behind the steel door. The only difference is that this time except me, there are other people as actors as well. All these people play the first rule and the director of this complicated scenario is time.

In this show, theater, TV series or “life” at the point where I return home and I get trapped in the doom of my memories and time, everything seems to be mazy and neutral. It gives me an omnipotent view that is dominant to all the elements of time and space.

Everyday, in this oriental country, I reviewed the senses of facing the past. After all these, there is just one thing on my mind:

What will happen next?

What will happen after a point where the past is bound to the future?

The physical explanation of this phenomenon is very simple. Since the knot happens in just one single point of a string and in two sides of knot there is always separation and since the time always moves on, in the end the separation guides to a future without a past. And that knot behind will always caress the veins of your heart and soul or it might scratch them or even stop the stream…

I think of my family and friends and all those people whom I will meet. What have changed in them? Have they destroyed my past by changes which I have never witnessed?

It will help me to know where to go right after I pass the Knot.

هدايتي

(ساعت ۳ صبح) ۳۱۴ خوابگاه رشید سنه ۱۳۸۰
۱ :‌ بابک کجاست؟
۲ : رفته سر کوچه ۲ تا تخم مرغ بگیره با ۱ بسته نون و ۱ بسته بهمن. گفت صبح بیدارم کنین وگرنه به گ... می رم.
(ساعت ۵ بعد از ظهر) مجیدیه سنه ۱۳۸۶
۱ :‌ بابک کجاست؟
۲: صبح زنگ زد که برم پیشش. هنوز همونجوری. دوست داشتنی. ولی یکیو پیدا کرده...ظاهرش آروم گرفته...دارم میرم ببینمشون
(نیمه شب) مجیدیه سنه ۱۳۹۵
۱ :‌ بابک کجاست؟
۲: در گیر کارای چاپش. بعدش قراره بریم کافه نادری شبه قزوین ۱ آبجوب بزنیم. گفت فردا داره میره کنسرت Tom Waits تو قم. قم خیلی تغییر کرده...

A Reflection of the Sugar Factory

"The girl with dark hair was coming towards them across the field, with what seemed a single movement she tore off her clothes and flung them disdainfully aside. Her body was white and smooth, but it aroused no desire in him, indeed he barely looked at it. What overwhelmed him in that instant was admiration for the gesture with which she had thrown her clothes aside. With its grace and carelessness it seemed to annihilate a whole culture, a whole system of thought, as though ???????? and the ???????? Could all be swept into nothingness by a single splendid movement of the arm. That too was a gesture belonging to the ancient time."…….the sugar factory time…….!!!

Quoted from “1984” by George Orwell.

An occurrence in Sugar Factory

Suddenly he was standing on short springy turf, on a summer evening when the slanting rays of the sun glided the ground. The landscape that he was looking at recurred so often in his dreams that he was never fully certain whether or not he had seen it in the real world. In his walking thoughts he called it the Golden Country. It was an old, rabbit-bitten pasture, with a foot-track wondering across it and a molehill here and there. In the ragged hedge the opposite side of the field the boughs of the elm trees were swaying very faintly in the breeze, their leaves just stirring in dense masses like women’s hair. Somewhere near at hand, though out of sight, there was a clear, slow moving stream where dace were swimming in the pool sunder the willow trees.Quoted from “1984” by George Orwell.

سقوط

با همه قدرتم دنيا رو مچاله می کردم تا فقط اونو ببينم در حاليکه اون با قدمهاش منو له می کرد تا دنيا رو در آغوش بگيره!!!!!!!!!!!!!!!

مسافر

ديگه وقت رفتن بود .همه نگاه ها خبر از يه غيبت طولاني ميداد . وقتي ميخواست سوار اتوبوس بشه سعي کردم که تا اونجايي که ميتونم خودم رو بهش نزديک نگه دارم. ولي خوب دورترين فاصله اي که تونستم اين کار رو انجام بدم به بلندي بازوي دست من و مسافرم بود و بندهاي آخر بلندترين انگشتهاي دستم آخرين جاهايي بودن که تونستن گرماي وجود مهربونشو احساس کنن.سعي کردم از پشت شيشه هاي تار اتوبوس جاي نشستنشو پيدا کنم .باورم نميشد که اون تصوير شفاف چند دقيقه پيش به يک حرکت سايه وار پشت شيشه اتوبوس تبديل شده باشه .ناگهان اتوبوس مثل يک موجود زنده غرشي کرد و چهار ستون سنگينشو با يه لرزش سريع به حرکت انداخت . سعي کردم دنبالش برم . فکر ميکردم شايد يه جايي توي مسير اتوبوس اميدي براي توقف و موندن باشه .اميدم خيلي زود به حقيقت پيوست .همه اجزاي اين شهر مرده سعي ميکردن يک فرصت ديگه رو براي برگردوندن مسافرم به من بدن .توي اولين چهار راه يک چراغ قرمز با ابهت تمام جلوي حرکت اون آهن پاره بدون احساسو گرفت.خودمو که به چهار راه رسوندم ، تيرگي شيشه های اتوبوس بيشتر از دفعه قبل جلوي ديدن مسافرمو ميگرفت .چراغ راهنمايي مثل آدمي که آخرين تقلاهاي خودشو براي زنده موندن ميکنه ، سعي ميکرد قرمز بمونه .ولي بعدش با خسته شدن خازن ها و ترانزيستورهاي داخلش به يک پرتگاه سبز پرتاب شد و به اتوبوس اجازه حرکت داد . اتوبوس باز دوباره با غرشي سنگين تر و در اعتراض به توقف موقت به سمت چهار راه بعدي حرکت کرد. پيام من توي آخرين لحظه به چهار راه بعدي رسيد و چراغ راهنمايي بعدي به رنگ توقف در اومد . در حاليکه صداي تشويق همه موجودات زنده و مرده توي خيابونو ميشنيدم به سمت چهار راه بعدي دويدم . چراغ قرمز فرياد ميزد که سريعتر خودمو برسونم چون ديگه بيشتر از اين نميتونست جلوي حرکت اون آهن پاره رو بگيره . به محض رسيدن به اتوبوس چراغ در اعتراض به کندي من و طبق يک قانون طبيعي سبز شد و به اتوبوس اجازه حرکت داد .ديگه چراغي نبود و کاري از دست کسي بر نمي اومد.خيابونا متروکه شده بودن و همه توي سوراخای خودشون خزيده بودن . تمام در و ديوارای شهر با نگاه عصباني و نا اميد منو بابت نگه نداشتن اتوبوس سرزنش ميکردن. شهر کم کم نقاب هاي رنگي خودش را که چند روز پيش براي پذيرايي از من مسافر من زده بود و برداشت و خودشو را براي زندگي سياه و سفيد سابقش آماده کرد .

آفتاب ديگه داشت غروب ميکرد . تا اونجايي که ميتونستم مسير دور شدنشو نگاه کردم . با رفتنش شهر دوباره توي خاموشي مرگبارش فرو می رفت و چراغ هاي راهنمايي سر چهار راهها مثل سرباز هاي شکست خورده با سپرهاي سبزشون راه منو به سمت خونه باز می کردن .

ساعت

سلام خسرو!

امروز عكستو ديدم توي پروفايل خواهرت سارا! همون عكستو كه دستتو زدي زير چونه و داري به يه جاي نامشخصي نيگا ميكني. يهو متوجه ساعتت شدم. همون ساعتي كه صبحها وقتي ميخواستم برم دانشگاه بي تفاوت از كنارش روي ميز ميگذشتم. بعدش برميگشتمو چندتا نخ سيگار رو كه از ديشب مونده بود، از كنارش برميداشتم و بعضي وقتا ساعتو نيگا ميكردم كه ببينم چقدر واسه كلاسم دير ميرسم.

آره خسرو! ساعتت. هيچ وقت فكر نميكردم يه روزي واسه دست زدن به اون ساعت اينقدر عاجز بشم. هيچ وقت فكر نميكردم واسه نيگا كردن توي چشاي قشنگت اينقدر بيتاب بشم. هيچ وقت فكر نميكردم كه يه روزي تو رو از دست بدم. مثل بچه كوچولايي كه فكر ميكنن پدر و مادرشون هيش وقت نميميرن. ولي حالا... .

من اينجام و نميدونم دفعه ديگه كي و كجا ميتونم ساعتتو نيگا كنم و از كنارش يه نخ سيگار قاپ برم.

توهم

اولش خوب يادم مياد. شايد باورت نشه. ولي خيلي خوب يادمه! وقتي توي دست زناي همسايه دست به دست مي‌چرخيدمو خوش‌آمدهاي اونا رو به دنياي جديد، در قالب كلمات گنگي مي‌شنيدم.
يادمه كه يكي از اونا سعي كرد منو بخندونه، ولي من ترسيدم، چون توي دنياي اونا غريبه بودم، چون زبون اونا رو نمي‌فهميدم. وقتي صداي گريم بلند شد منو دست به دست چرخوندن تا به يك آغوش گرم رسيدم. اون آغوش گرم مادرم بود كه منو چند روز پيش يا شايدم چند ماه پيش به اين دنياي عجيب و غريب آورده بود. اونجا بود كه آروم گرفتم.
بعدش يه تصوير يادمه كه داشتم به گل‌هاي باغچه همسايمون نيگا مي‌كردم. پشت يه توري سيمی نشسته بودمو داشتم گلها رو نيگا مي‌كردم. وقتي به گلها نيگا مي‌كردم، اثري از توري سيمي نبود، وقتي سعي مي‌كردم توري سيمي رو ببينم، ديگه اثري از گل‌هاي باغچه همسايه نبود.
گلها تبديل به يك تصوير محو ميشدن كه پشت توري سيمي قرار داشت.
وقتي بزرگتر شدم، رفتم مدرسه. اونجاهم چيزاي قابل فهمي نديدم. يه توري سيمي بود كه گلهاي باغچه همسايه از پشتشون معلوم بود ولي محو.
وقتي چندتا دوست پيدا كردم، رفتم بغلشون، يكي از اونا سعي كرد منو بخندونه! ولي من ترسيدم. اونا هم دست بدست منو گوشه يه اتاق قرار دادن.

ديگه آغوشي وجود نداشت. پشت در نشستمو به توري سيمي نيگا كردم. يه بار ديگه سعي كردم كه گل‌هاي باغچه همسايه رو ببينم، ولي ديگه باغچه‌اي نبود...آغوشي نبود....من تنها بودم... .

بالش

فكر كنم كم كم دارم مدرن ميشم. مدرن به اون معني كه توي لغت‌نامه خودم معني كردم.

نه! ولي فكر كنم من مدرن نيستم. ميخوام دوستت داشته باشم و بغلت كنم.

نه اينكه يه وقت فكر كني كه بازوهام مثل دوتا ميله ميمونه كه تو رو توي خودش زندوني ميكنه. نه! من حتي ميتونم يه بالش خالي رو بغل كنم و به تو فكر كنم.

اون وقته كه ميتوني هرجايي كه دوست داشته باشي بري و من و با بالشم تنها بذاري.

قبرستون

سال‌هاي زيادي بود كه از خاطراتش دور بود.تازه از هواپيما پياده شده بود. وارد سالن اصلي فرودگاه شد، چهره آشنايي نديد. رفت يه گوشه و يه تلفون عمومي پيدا كرد، يه دفترچه كهنه از توي كيفش درآورد، همون دفترچه‌اي كه روزاي آخر قبل از اومدنش، شماره تلفن دوستاشو توش نوشته بود. اولين شماره‌رو گرفت جوابي نشنيد، دومين ... سومين ... وآخرين. از سالن بيرون اومد و سيگارشو روشن كرد. معمولا بعد از تموم شدن يك سيگار مشكلات حل ميشد، ايندفعه هم حل شد. يه تاكسي جلوي پاش نيگه داشت. سوار تاكسي شد، راننده ازش پرسيد كجا ميخواد بره؟ يه فرصت ديگه، يه فرصت ديگه واسه اينكه هرجايي كه دلش ميخواست بره. همونطور كه تو زندگيش هرجاخواسته بود رفته بود و هركاري خواسته بود كرده بود. مثل اون وقتي كه تونسته بود بره دانشگاه درس بخونه بعدشم بره خارج تو بهترين شركتها كار كنه، پولدار بشه و بعدشم خوشگلترين و برازنده‌ترين دختر دنيا رو مال خودش كنه. با خودش فكر كرد كه اگه اين كارهارو نميكرد چه بلايي سرش ميومد؟ چه فرقي به حالش داشت؟ مثل هميشه يه جواب منفي به خودش داد. تنها چيزي كه باعث ميشد كه اين كارها رو انجام بده اين بود كه ازشون لذت ميبرد ولي بالاخره تمام لذتهاي دنيا تموم شده بود. خيلي وقت بود كه تموم شده بود. قبل از درس خوندن، قبل از پولدار شدن، قبل از ... و همه كارهايي كه كرده بودمثل يه نيرنگ بزرگ خودشو نشون ميداد. راننده تاكسي كه از دستش عصباني شده بود سيگارشو روشن كرد. بعد از اينكه سيگارش تموم شد يكي ديگه از مشكلاتش حل شد. دنيا خيلي ساده‌تر از اون چيزي بود كه فكرشو ميكرد. با دستش شونه راننده‌رو لمس كرد و با انگشت اشاره قبرستونو بهش نشون داد...

همونجايي كه همه عمرش ناخودآگاه به سمتش حركت كرده بود.

خز

بچه شهرستان بود.تقصير خودش نبود.خز بود.جواد بود.مشکل بزرگش اين بود که می خواست با آدمای مدرن معاشرت کنه.وقتی اونيکه دوسش داشت تو چشاش نيگا ميکرد فکر ميکرد طرفشم باهاش تریپ لاو ريخته .آخه يکی نبود بهش بگه که يه ذره جنبه داشته باشه.ميدونی قضيه چی بود؟کمبود محبت داشت.آخرين باری که طرفش دستشو انداخت دور گردنش و تو چشاش نيگا کرد و بهش خنديد ....

بعد از اون موقع ديگه هيچ کس اونو نديد.....

زمان

از خواب بيدار شدم جلوي پنجره رفتم و بازش كردم.باد خنكي صورتمو نوازش كرد.بارون اومده بود.از خونه زدم بيرون.كم پوشيدم تا نوازش بارونو بيشتر حس كنم.اتوبانا رو رد كردم ودر نهايت به دانشگا(ه) رسيدم.در حاليكه بدنمو جم كرده بودمو از سرما مي لرزيدم خيابوناي دانشگا(ه) رو رد كردم و وارد داشكده شدم.رفتم ليست پروژها رو گرفتم و شروع به جدا كردن سر فصلاي مورد نظرم كردم.يه هو يه چيزي نظرمو به خودش جلب كرد.ديگه به عنوان پروژه ها نگا نمي كردم.به اسماي دانشجو ها نگا مي كردم .به اسم همكلاسيام.يه هو احساس تنهايي عجيبي به من دست داد.يه بغض مزخرف گلومو فشار داد.همه رفته بودن و من مونده بودم.همه تصويرايي رو كه قبلا با اونا توي ذهنم داشتم مرور كردم.مث اينكه سالهاي سال گذشته بود و من داشتم مث يه پيرمرد گذشتمو نگا مي كردم.مث اين بود كه همشون مرده بودنو من داشتم روي سنگ قبرشون اسماشونو مي خوندم.كاغذ و برداشتم و در حاليكه صداي مدادم توي سالن مطالعه مي پيچيد شروع به نوشتن كردم....

جواد

يه هو اومد!يه روز عصر كه هوا يه ذره گرفته بود رفتم دنبالش.در خونشون ماشينو خاموش كردم و منتظرش نشستم.دورو برمو مي پاييدم كه يه هو تو افكار خودم غرق شدم.با صداي باز شدن در به خودم اومدم.سرشو آورد تو ماشين و با يه خنده سلام كرد و نشست تو ماشين.از ديدن قيافم تعجب كرد.ماشينو روشن كردمو را افتاديم.با هم سيگار می کشيديم .خاکستر سيگارشو می ريخت زير پای شاگرد راننده و حال می کردوشروع به حرف زدن كرد.وقتي حرف مي زد حرفم مي اومد و وقتي ساكت مي شد ديگه حرفي واسه گفتن نداشتم . از بچه گياش مي گفت از اينكه چطوري در آهني رو رد كرده يا داره رد مي كنه.مي خواست بر گرده اونور در.اين چيزي بود كه من فكر مي كردم.واسه همين بود كه بعدا فهميدم دوسش دارم.مي گفت تريپ لاو واسه جواداست.منم مي گفتم واسه آدماي گم و گوره!تو اتوباناي غرب مي چرخيديم و بر مي گشتيم خونه.خيلي وقت بود دلم واسه چيزي ذوق ذوق نمي كرد.چيزاي قشنگ هميشه تو ذهنم بودوتو دنياي واقعي خودشو نشون نمي داد باور نكردم كه اون يه چيز قشنگ به واقعيت رسيده باشه.يادم نمي آد يه روز بود 1 هفته بود 1 ماه بود....همونطور كه اومده بود همو نطورم رفت..يه هو .رفت تو آلبوم چيزاي قشنگ دست نيافتني.وقتي رفت يه چيزيو فهميدم.من جواد بودم يه جواد گم وگور!

بازگشت

توی تنهايی قشنگ خودم با دوچرخه توی کارخونه قند پرسه می زدم.از کوچه مون در می اومدم و مستقيم پدال می زدم.کوچه باغ نسترنها رو رد ميکردم.نسترنها هم زيبايی و سکوت و عطرشون رو توی ذهنم حک می کردن.از جلوی خونه بهترين دوستام رد ميشدم و پر ملات تريت نگاههای محبت آميزمو نثارشون می کردم.اونقدر می رفتم تا می رسيدم به يه در که مثل در زندان ميله ميله بود واونورش کاملا معلوم بود.از بالای اون در يه ذره سيم خاردار به صورت نا مرتبی رد شده بود.جاده ای که من توش پدال می زدم ادامه داشت ولی يه مانع اون وسط قرار گرفته بود.اون يه در آهنی بود.بعضی از دوستام از وسط يکی از ميله های در که يه کمی شل بود اون مانع رو رد می کردن و می زدن بيرون.ولی برای من اونجا هميشه انتها بود.انتهای همه خوبی هايی که تا حالا تو زندگيم ديدم.يه مدت اونجا می ايستادم و بيرونو تماشا می کردم و بعدش گرد می کردم به سمت خونه.

چند روز پيش دوباره رفته بودم کارخونه قند.به ياد همون دوران.جلوی در آهنی رفتم.با تمام وجودم به سکوتش گوش دادم و عطرشو استشمام کردم.اون در هنوز بعد از بيست سال با همون سيم خاردار و ميله شکسته اونجا بود.ولی ايندفعه با بيست سال قبل يه فرقی داشت.من طرف ديگه در ايستاده بودم.من اون مانع رو رد کرده بودم؟! و داشتم به يه پسر بچه با دوچرخه قناری اونطرف در آهنی نگاه می کردم.اونم داشت منو نگاه می کرد.ايندفعه در آهنی بر خلاف هميشه باز بود!ولی من توانايی رفتن اونور در و بغل کردن اون پسر بچه رو نداشتم.باد سردی گردو غبار بين ما رو به هوا بلند کرد.بعد از محو شدن گرد و خاک پسر بچه رو ديدم که به سمت خونش پدال می زد....

قتل

بعضی از آنها ايستاده و در صفی منتظر بودند

انگار چيزی هست که فکر می کنند پيدايش خواهند کرد

از احساساتشان که در آن شريکند قدرت می گيرند

در حاليکه در گذر زمان چشمهايی خيره نگاهشان می کردند

چه چيز بود که تو را به اين تاريکی کشاند؟

آيا از شر همه صدا هايی که در سرت می شنيدی راحت شدی؟

آيا اکنون دلت برای آن صدا ها و آنچه می گفتند تنگ شده است؟

با اجازه خودت تيغ را برداشتی و به زندگی پايان دادی

در حاليکه خون سرخ گسترده تر از خشم تو به اطراف پاشيده بود!

من خشمی را که در وجودم شعله افکنده نمی خواهم

اين خشم چيزی است که رهايی از آن ذشوار است

آما اشکهايی که در غم می ريزيم

چاره ساز نيست و صفحات کتاب را به عقب بر نمی گرداند.

Translated from “Murder” by David Gilmour

انسان

نمی دانم تو می دانی انسان بودن و ماندن چه دشوار است و چه زجری می کشد آنکه انسان است و از احساس سر شار؟

بی درد

شانس آوردی که عشق چشا تو کور کرده و نمی تونی واقعيتهای کثيف زندگی رو ببينی.

رفاقت

مسعود محمود ممد محبوب خسرو رامين بابو آرش اميد امير امين شهرام و مخصوصا ممد محبوب! آقا دمتون گرم اين بلاگ و پخش کنين بين رفقا شای همين بلاگ باعث بشه ما يه روز ۲باره دور هم جم شيم .

جاتون خالی

می خورم به سلامتی همتون!

زندگی يعنی چه؟

...وقتی موشگ به طرف ما پرتاب شد اونو ديدم ولی چيزی به دوستم نگفتم.خودم رو روی زمين انداختم ولی اونو خبر نکردم:می دونی!فقط به فکر خودم بودم و در همون حال که فقط به فکر خودم بودم ديدم که دوستم منفجر شد . اون مرد.......

تو زندگيو اينطوری می بينی. و معتقدی که نميشه تغييرش داد؟پس برو به جهنم!

خانواده

آدمی در تنهايی آسانتر طغيان می کند و وقتی با ديگران زندگی می کند آسانتر تن به قضا می دهد.خانواده بجز بلند گوی نظامی که نمی توتند به تو اجازه نا فر مانی بدهد نيست و جنبه مقدسش هم وجود خارجی ندارد.آنچه هست گروههايی از زن و مرد و بچه که مقرر شده است که همنام باشند و زير يک سقف زندگی کنند:آنهم غلبا در تنفر و انزجار از يکديگر.با اينحال دلبستگی وجود دارد پيوندها وجود دارند و در ما ريشه دوانيده اندو همچون گرسنگی و تشنگی اجتناب نا پذيرند.

اين همه چيزيه که ما ها فکر می کنيم ولی من مطمئنم که تو کاخونه قند ۱ خانواده خوب پيدا می شد.

مائده زمينی

سعی کن عظمت در نگاه تو باشد نه در بزرگی چيزی که به آن می نگری

سلام

اولين چيزی که تو اين بلاگ شايد نظر همه رو به خودش جلب کنه اسم اين بلاگ.کارخونه قند ۱ جاييه وسط يه دشت بزرگ که من ۵ سال اول زندگيمو اونجا گذروندم.کارخونه قند برای من سمبول همه چيزای قشنگی که يه آدم در طول زندگيش می تونه اونو با تمام وجودش احساس کنه.حتما شما هم توی ذهن خودتون يه کارخونه قندی دارين.بگردين !حتما پيداش می کنين.بعد مطمئن باشين رنگ و لعاب همه چيز واستون عوض می شه.