خانواده

آدمی در تنهايی آسانتر طغيان می کند و وقتی با ديگران زندگی می کند آسانتر تن به قضا می دهد.خانواده بجز بلند گوی نظامی که نمی توتند به تو اجازه نا فر مانی بدهد نيست و جنبه مقدسش هم وجود خارجی ندارد.آنچه هست گروههايی از زن و مرد و بچه که مقرر شده است که همنام باشند و زير يک سقف زندگی کنند:آنهم غلبا در تنفر و انزجار از يکديگر.با اينحال دلبستگی وجود دارد پيوندها وجود دارند و در ما ريشه دوانيده اندو همچون گرسنگی و تشنگی اجتناب نا پذيرند.

اين همه چيزيه که ما ها فکر می کنيم ولی من مطمئنم که تو کاخونه قند ۱ خانواده خوب پيدا می شد.