استاد عبدالرحيم جعفری

"همچنان در دالان مسجد شاه هستم، درآمدم مختصر است، بساطم محقر است، اما مرارت های دلم بزرگند‌‍؛ بيشتر اين مرارتها با خود نفرت می آورند، مثل هر مرارتی، و همين نفرت مرا برمی انگيزاند و به مقابله تشويق می کند؛ اين کشش و کوشش به نوعی " مبارزه " شبيه است؛ بايد بمانم، بايد خودم را سرپا نگه دارم، نبايد بيفتم، بايد موفق شوم.هر روز و هرساعت نفرت می اندوزم و از اين نفرت نيرو می سازم، نفرت به موتور زندگی من بدل شده است..."